Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Johnny White (1946-2014)

Johnny White, geboren als Johnny Laurent Wittevrouw (Kaggevinne, 13 juni 1946 – Aalst, 13 januari 2014), kende zijn hoogdagen tussen 1970 en 1975.

Voor hij dankzij Canzonissima in 1971 doorbrak met ‘Verloren hart, verloren droom’, had hij vanaf 1963 al een 20-tal singles opgenomen in het Nederlands, Frans en Duits. Na zijn gouden jaren volgden vele ups en downs, het verhaal van vele Vlaamse artiesten. Hij was ook jarenlang actief in het nachtelijke horecaleven. Johnny nam een 60-tal singles en vijftien albums op. Hij overleed onverwacht aan een hartaanval. Een operatie kon niet meer helpen.

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende 30 liedjes van Johnny White:

  • Alle wegen leiden naar Rome – 1971
  • Als een dwaas – 1973
  • Als ik nou eens rijk was – 1968
  • Als mijn liefde – 1967
  • De allermooiste dag – 1971
  • De lente der liefde – 1971
  • Deze dag – 1972
  • Duizenden nachten – 1972
  • Goodbye of tot weerziens – 1972
  • Heel mijn leven – 1968
  • Hey hey meisje – 1967
  • Hou je nog van mij? – 1975
  • Ik droom van jou – 1965
  • Ik denk aan jou – 1978
  • Ik kijk maar alleen naar jou – 1966
  • Ik wacht op jou – 1971
  • Ik zie een traan – 1973
  • Je maakt me stapelgek – 1971
  • Kom terug – 1973
  • Marie-Anne – 1971
  • Morgen is morgen – 1971
  • Musica simple – 1965
  • Op dat kamertje – 1981
  • Pimpinella – 1965
  • Please Mister Love – 1970
  • Te Mooi Om Waar Te Zijn – 1971
  • Verloren hart, verloren droom – 1971
  • Veroordeel me niet – 1966
  • Waar je ook mag gaan – 1965
  • Wanneer je verliefd bent – 1972

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Op mijn vijftiende was ik een idool met een platencontract, onze eigen versie van France Gall. Ik mocht zelfs op tournee in Duitsland. Op een dag zei de baas van Philips: “Je hebt een manager nodig.” Hij stelde Milo De Coster voor, die ik niet kende. Milo introduceerde me in de showbizzwereld, maar hij was ook heel narcistisch en dictatoriaal. Ik moest zo lopen, zo bewegen, zo praten. “Zonder mij ben je niets”, zei hij. In interviews antwoordde hij soms in mijn plaats. Als ik die gesprekken nu herlees, herken ik mijn eigen woorden vaak niet. Ik moest er ook uitzien zoals hij dat wilde. Ooit heb ik een jaar met groen haar rondgelopen, omdat hij een sponsordeal had met een haarlakbedrijf. »Liliane Saint-Pierre
Knack - 5 december 2018