Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Kor Van der Goten (1931-1983)

Het is vandaag de geboortedag van KoR (Cornelius) Van der Goten (Mechelen 21 april 1931 – 28 januari Antwerpen 1983), Vlaanderen’s allereerste ‘sjansonjee’. ‘Artiesten zijn tisten en die worden niet wijs’, zong deze volstrekt eigenwijze en controversiële kleinkunstzanger wiens leven leest als een dramatisch filmscenario.

Samen met Miel Cools, Hugo Raspoet en Antoon De Candt behoorde hij eind jaren ‘50 en begin jaren ‘60 tot de eerste golf Vlaamse chansonniers.

Zijn lyrische liedjesteksten waren voor die tijd vaak zeer gewaagd en extravagant. Zelfs na meer dan vijftig jaar blijven ze nog altijd vlijmscherp, reden waarom je Van der Goten vrijwel nergens nog op de radio zult (terug)horen.

Voor zijn omgeving was hij helaas ook een enfant terrible, door zijn wispelturige karakter en zijn drankprobleem.

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende liedjes van KoR Van der Goten:

  • Caroline – 1962
  • De speelman – 1964
  • De Vlaamse kritikasters – 1964
  • Ekstravagant – 1962
  • Goeden avond – 1964
  • Hang niet door het venster – 1960
  • Hipokrizie – 1964
  • Ik wandel (Antwerpen) – 1964
  • Kind op het tapijt – 1962
  • Op een nacht belde een meisje – 1962
  • Prelude – 1962
  • Proza – 1962
  • September – 1964
  • Sertitude – 1962
  • Soete mei – 1964
  • Sprookeling – 1962
  • Stilleven met bier – 1960
  • Stommi – 1962
  • ’t Zwijntje – 1961
  • Testamant – 1964
  • Verboden te lachen – 1964
  • Zaterdagavond – 1964

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Mijn vader (Jacques Kluger) riep me in zijn bureau. Hij had net twee artiesten getekend, zei hij. De ene heette Louis Neefs, de andere Will Tura. Vooral die Tura moest ik in het oog houden. Een jongen van de kust. Op zijn auditie had hij een Spaans lied gezongen. 'Spreekt gij Spaans?', vroeg mijn vader. 'Nee', antwoordde Will. 'Waarom zingt ge dan in het Spaans?' Maar hij had talent, dat zagen we allebei. Hij zag er ook fantastisch uit: een mooie jongen, een posterboy. Vader zei tegen Wills moeder: "Als jullie in Veurne blijven wonen, kan ik niets doen met Will." Zijn moeder besliste toen om met het hele gezin naar Brussel te verhuizen. In die tijd was dat een zware beslissing. Vergeet ook niet dat Will een manneke van vijftien, zestien jaar was. »Jean Kluger
Knack - 7 februari 2007