Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Ivan Heylen (1946)

Vandaag wordt Ivan Heylen 78 jaar. Al ontsnapte hij in de zomer van 2015 wel aan de dood toen hij in het ziekenhuis belandde nadat hij werd getroffen door een blikseminslag.

Zijn allereerste single, het onvolprezen en in keurig Nederlands gezongen ‘Maria, de Spaanse danseres’, werd uitgebracht in 1968, maar het brede publiek leerde Ivan Heylen pas kennen in 1972 met ‘De Werkmens’, onder de hoede van Al Van Dam op het Decca-label. Het platencontract was een van de prijzen die hij won, naast enkele kilo’s druiven, op een kleinkunstwedstrijd in Hoeilaart.

Het regeltje ‘A zet a hier’ werd al snel legendarisch en met de opvolger ‘De Wilde Boerendochtere’ schreef Ivan Vlaamse muziekgeschiedenis. Van de single werden 250.000 exemplaren verkocht, het is trouwens een van de weinige Vlaamse liedjes die ook nummer één werden in de Nederlandse Top 40. Dat succes zou hij nadien nooit meer evenaren.

Ivan bleef wel steeds een – vaak omstreden – mediafiguur, als tv- en filmmaker, journalist en bij gelegenheden als zanger. In 2014 schreef hij zijn autobiografie.

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende liedjes van Ivan Heylen:

  • De Beeste – 1977
  • De Werkmens – 1974
  • De Wilde Boerendochtere – 1974
  • Gustaaf – 1973
  • Heeft er iemand mijn ziele gezien – 1973
  • Ik Hou Van Holland – 1983
  • Jef – 1982
  • Maria De Spaanse Danseres – 1968
  • Mijn Pintje – 1974
  • Mijn wijveken is de beste in de keuken – 1975
  • Oh Schone Fireda – 1974
  • Ooit Wordt Het Kerstmis – 1984
  • Rock ’n Roll – 1983
  • ’t Lied van de Zwarte Bende – 1976
  • Toon mij de weg – 1979

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Ik heb de periode meegemaakt toen bandjes simpelweg hun instrument niet beheersten, dat ze niet goed genoeg waren om hun nummers op plaat te zetten. De eerste die sneuvelde, was vaak de drummer: drummers en bassisten moeten echt hun vak kennen, anders bouw je op een wankele basis. Versnellen, vertragen, foute breaks, noem maar op. En de Vlaamse gitaarhelden moesten beseffen dat in Londen tien keer betere muzikanten te vinden waren, voor een prijsje. Tja, dat gaf wel 'ns een deuk in het ego. De gitaarpartij van heel wat Vlaamse platen werd toen, soms zonder hoesvermelding, ingespeeld door sessioneers als de briljante Chris Spedding. En die Britten speelden niet braaf van het blad, nee, ze deden het met volle overgave. Met attitude! »Jean Blaute
Humo - 14 april 2015