Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Anita (1937)

De Vlaamse jaren ’60-zangeres Anita wordt vandaag 86. Deze Mechelse zangeres stond onder haar echte naam Maria Liekens al op tienjarige leeftijd, in 1947, op de planken met Bobbejaan Schoepen in de Brusselse Folies Bergères. Haar eerste 78-toerenplaat volgde twee jaar later. Later deed ze het voorprogramma van Will Tura en werkte ze met het orkest van Henk Van Montfoort.

Pas in de tweede helft van de jaren ’60, ze was toen al 32, kreeg haar uitstekend zangtalent wat bredere erkenning en bracht Anita negen Vlaamse singles uit, waarvan er intussen enkele zeer gegeerde collectors items zijn. Later hield ze met haar man Rik Torfs – niet te verwarren met de bekende professor/politicus – de pub King Henry open in de Mechelse Hanswijkstraat. Ze wonen vandaag in Leest.

Bij Vlaamse Wonderjaren hoor je volgende 18 liedjes van Anita:

  • Als je mij gelukkig maakt – 1969
  • Callow la vita – 1965
  • Daar in Wien – 1968
  • De blauwe zee – 1968
  • De tango van mijn dromen – 1969
  • Do-Re-Mi (met De Meiklokjes) – 1968
  • Dromen – 1966
  • Een huis voor ons alleen – 1969
  • Ik heb nog steeds een koffer in Berlijn – 1966
  • Ik weet – 1966
  • Is dit de laatste dans? – 1965
  • Ritme van je tijd – 1966
  • Shangri-la – 1968
  • Teken een tuin – 1964
  • The Sound of Music (met de Meiklokjes) – 1968
  • Verlangen – 1968
  • Zie Zanzibar – 1967
  • Zomerdromen in december – 1968

Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Jaarlijks zit ik 70.000 kilometer in mijn wagen. Dan hou ik een monologue intérieur met mezelf. 's Nachts denk ik veel na en praat ik met mensen die ik heel graag heb gezien, of met wie ik in conflict kwam en intussen gebroken heb. Mijn gedachten in de auto zijn de basis van elke plaat, ook van mijn laatste album 'Solozeiler'. Stef Bos is samen met Will Tura een van de weinige vrienden die ik heb in mijn vak. Stef zei eens: "Johan, je kunt niet genieten". Hij heeft gelijk. Ik heb er echt spijt van dat ik niet meer genoten heb in mijn leven. »Johan Verminnen
Het Nieuwsblad - 3 oktober 2009