Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Yvonne Verbeeck (1913-2012)

Yvonne Verbeeck, geboren op 7 december 1913 in Rumst, stond als kind in haar geboortedorp bekend als ‘Yvonneke van De Mast’, naar de bekende fietsenzaak van haar ouders in de Kerkstraat. Het waren de lokale koster en componist Abel Frans die de zangkwaliteiten van de jonge Yvonne ontdekten en stimuleerden. Ze begon haar carrière in 1932 als klassieke sopraanzangeres bij de NIR, de verre voorloper van de VRT. Ze was als actrice zowel in het theater als op televisie te zien. Kinderprogramma’s, luisterspelen, bonte avonden, ze deed het allemaal. Ook bij de populaire Antwerpse Radio Kerske van Georges De Caluwé was ze actief.

Toen in de Tweede Wereldoorlog door het Werk Stichting Koningin Elisabeth werd gevraagd om op te treden voor de soldaten schakelde ze over naar operette, schlagers en komische acts. Na de oorlog trad ze veel op in de Antwerpse revues met Charel Janssens, Tony Bell, René Bertal en Edward Deleu. Daarna werkte ze tien jaar samen met Gaston en Leo in de Ancienne Belgique. Bij het grote publiek werd ze vooral bekend door haar optredens in de tv-sketches en films van Gaston & Leo.

Ze speelde ook mee in verscheidene films. Op latere leeftijd bleef ze actief en trad ze op voor goede doelen en voor bejaarden. Om haar publiek te bedanken, maakte ze in 2005 nog de dvd ‘Artiestenleven’, met een monoloog waarin ze haar publiek uitlegt welke energie ze van hen kreeg in haar carrière van ruim 75 jaar.

Toen ze 96 jaar oud was, zei Yvonne Verbeeck nog in interviews dat ze vastbesloten was om honderd jaar te worden. Ze overleed op 98-jarige leeftijd op 26 februari 2012.


Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Ik heb de periode meegemaakt toen bandjes simpelweg hun instrument niet beheersten, dat ze niet goed genoeg waren om hun nummers op plaat te zetten. De eerste die sneuvelde, was vaak de drummer: drummers en bassisten moeten echt hun vak kennen, anders bouw je op een wankele basis. Versnellen, vertragen, foute breaks, noem maar op. En de Vlaamse gitaarhelden moesten beseffen dat in Londen tien keer betere muzikanten te vinden waren, voor een prijsje. Tja, dat gaf wel 'ns een deuk in het ego. De gitaarpartij van heel wat Vlaamse platen werd toen, soms zonder hoesvermelding, ingespeeld door sessioneers als de briljante Chris Spedding. En die Britten speelden niet braaf van het blad, nee, ze deden het met volle overgave. Met attitude! »Jean Blaute
Humo - 14 april 2015