Vlaamse Wonderjaren

Dit speelt nu bij Vlaamse Wonderjaren:

Waarom Johnny White nooit zijn gouden plaat kreeg

Het is vandaag tien jaar geleden dat Johnny White (1946-2014) overleed aan een hartaanval. Voor zijn grootste hit, “Verloren hart, verloren droom” (1971), kreeg hij nooit een gouden plaat, ook al werden er destijds 115.000 exemplaren van verkocht.

Platenfirma Decca wilde daar vooral niet te veel de aandacht op vestigen, want ze werden toen al nauwlettend in de gaten gehouden door de belastingdiensten. Decca genoot in die dagen een financieel bedenkelijke reputatie en zou enkele jaren later spectaculair over de kop gaan.

Anderzijds liet Decca het in die jaren wel breed hangen, want Johnny mocht met de beste orkesten opnemen in studio’s in Parijs en Londen.


Je zou ook interesse kunnen hebben in...

« Als Will (Tura) in Limburg kwam spelen, zocht hij altijd een plaatselijk orkest om hem te begeleiden. Zo kwam hij bij The Carina's terecht. Het klikte onmiddellijk tussen Will en mij. Op een dag vroeg Will of ik niet bij hem wilde komen spelen. Alleen als ik orkestleider mag worden, zei ik en hij stemde in. Zo leidde ik vanaf 1963 de Turaband. Wat Will niet wist, is dat ik toen eigenlijk amper iets van muziek kende. Als ik een nummertje hoorde, kon ik dat perfect naspelen. Maar arrangementen schrijven, dat had ik nog nooit gedaan. Ik heb het daarna op mezelf geleerd. Will had vertrouwen in mij, want we hebben dertien jaar samengewerkt. Ik zorgde voor de muziek, maar schreef ook nummers voor Will zoals Viva El Amor, Moederogen of Mon Amour à Moi. »Leo Caerts
Het Belang van Limburg, 16 november 2013